Αφορμή για το εν λόγω τόπικ αποτελεί ένα πάρα μα πάρα πολύ ενδιαφέρον άρθρο του Bret Contreras στο T-nation με τίτλο “Mind-Muscle Connection: Fact or BS?”
Το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου που κάνουν bodybuilding ορκίζεται στο ότι μπορεί να κατευθύνει εγκεφαλικά το έργο κάθε άσκησης σε συγκεκριμένους μόνο μυς. Και ειδικότερα, όσο πιο προχωρημένος και μυικά ώριμος γίνεται ένας bodybuilder, τόσο περισσότερο μπορεί να ενεργοποιήσει κατά βούληση τους μυς που εκείνος θέλει κατά την εκτέλεση μιας άσκησης.
Υπάρχει και μια μερίδα ανθρώπων που θεωρεί ότι αυτό δεν είναι πραγματικό φαινόμενο, και ότι εφόσον διατηρεί κανείς το σωστό form στην εκτέλεση μιας άσκησης, οι μύες που είναι να πάρουν το έργο θα το πάρουν, ανεξάρτητα τι κάνει το μυαλό μας την ώρα εκείνη.
O Contreras έστησε λοιπόν ένα πείραμα όπου προσπάθησε να διατηρήσει ίδιες κατά το δυνατόν παραμέτρους, την όλη μηχανική της άσκησης, το εύρος των ποδιών, χεριών, μήκος κινήσεων κτλ, σε διάφορες ασκήσεις. Π.χ. ζητήθηκε από 1 ομάδα να κάνει squat με στόχο τους γλουτούς, και μετά ζητήθηκε από την ίδια ομάδα να κάνει squat ολόιδια, αλλά με στόχο τους τετρακεφάλους. Ένας εξωτερικός παρατηρητής δεν θα έβλεπε κάποια προφανή διαφορά στην εκτέλεση των ασκήσεων, συνεπώς η μόνη παράμετρος που διαφοροποιούνταν σημαντικά ήταν ότι οι ασκούμενοι κατεύθυναν με το μυαλό τους το έργο της άσκησης στους μυς που τους ζητήθηκε.
Τα συμπεράσματα της μελέτης είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακά. Με μετρήσεις EMG (ηλεκτρομυογραφίας) βρέθηκε ότι οι ασκούμενοι μπορούσαν να προκαλέσουν τεράστιες διαφορές στην ηλεκτροδιέγερση διαφορετικών μυών, σκεπτόμενοι απλά ότι κατευθύνουν το έργο της άσκησης στον μυ που τους ζητήθηκε. Αυτό αποτελεί μια πολύ εντυπωσιακή μετρήσιμη “απόδειξη” της ύπαρξης του mind-muscle connection.
Υπάρχουν και κάποιες παράμετροι που πρέπει να αναφέρουμε πριν δώσουμε το λινκ για το άρθρο:
1. Η μελέτη αφορούσε προχωρημένους ασκούμενους, όχι αρχάριους, δηλαδή εκείνους οι οποίοι εμπειρικά αναφέρουν το λεγόμενο mind-muscle connection.
2. Η μελέτη αφορούσε χαμηλά προς μέτρια loads καθώς και εντάσεις, καθώς υπάρχει το επιχείρημα ότι σε υψηλές εντάσεις το effect αυτό είναι πιο δυσδιάκριτο (αν υπάρχει καν).
3. Η μελέτη μέτρησε την ηλεκτρομυογραφική απόκριση. Δεν είναι απολύτως ξεκάθαρο αν αυτό μεταφράζεται απαραίτητα τελικά και σε αυξημένη μυική υπερτροφία (οπωσδήποτε όμως, επιβεβαιώνει τον τεράστιο ρόλο που παίζει ο εγκέφαλος ο οποίος “εκπαιδεύεται” για να καθοδηγεί το σώμα να κάνει πιο αποτελεσματικές κινήσεις όσο πιο προχωρημένος γίνεται κάποιος αθλητής)
4. Η μελέτη δεν είναι δημοσιευμένη ακόμα σε κάποιο peer-reviewed scientific journal, συνεπώς δεν γνωρίζουμε κατά πόσο υπάρχουν συμπεράσματα τα οποία στηρίχθηκαν σε ανεπαρκείς μετρήσεις. O Contreras βέβαια θεωρείται ότι έχει καλή φήμη γενικά.
Το άρθρο βρίσκεται εδώ.
